Tornado 3 zingt uit volle borst, maar wel een toontje lager…

Donderdag 19 februari moest Tornado 3 een uitwedstrijd spelen tegen ASV 12. Vol goede moed gingen we op weg naar Arnhem. We hadden al gezien dat bijna alle spelers van ASV 12 een lagere rating hadden dan de spelers van Tornado 3. Dit kon dus gewoon niet fout gaan. We waren eigenlijk al zeker van onze overwinning en zaten in de auto al “we are the champions” te zingen. Het liep echter net een klein beetje anders.

Michiel trapte in een openingstrucje van zijn tegenstander (Mollahosseini) en stond dan ook al heel snel een kwaliteit achter, dat zag er niet goed uit. Verder stond het echter overal nog gelijk. Dat duurde tot een uur of tien, daarna begon het tij te keren…in het voordeel van ASV 12. Vervolgens ging het wel heel erg hard. Rob verloor, 3 minuten later legde Michiel zijn koning om en weer enkele minuten later moest Kadir ook opgeven. 0-3
Nu dus alleen nog strijd op de eerste 3 borden. De kans op een gelijkspel leek ook al niet groot omdat Thijs inmiddels ook steeds slechter kwam te staan, op het eerste bord. Zelf speelde ik op het tweede bord en was ook niet helemaal tevreden over de uitkomst van mijn Boedapester gambiet. Twee pionnen achterstand op mijn tegenstander (Hans Derendorp). Eigenlijk stond het alleen bij Pieter goed, die zou zijn partij moeten kunnen winnen, hij stond duidelijk beter dan zijn tegenstander (Hageman).
Bij Thijs begon het er steeds belabberder uit te zien. Hij verdedigde moedig tegen beter weten in. Even later was het dan ook 0-4, grrr. Toen ik naar mijn buurman (Pieter) keek  zag ik tot mijn verbazing dat bij hem inmiddels ook het tij was gekeerd. Hij had een stuk weggegeven. 0-5
Na elven was ik dus de enige speler die de eer nog zou kunnen redden. Ik stond ook een volle kwaliteit achter maar had wel wat compensatie met 2 sterke (verbonden) pionnen die op het punt stonden om te gaan promoveren. (achteraf bleek dat die inderdaad niet meer waren tegen te houden) Mijn tegenstander bezorgde deze stelling de nodige hoofdbrekens en de klok tikte voort.  6 minuten had hij nog, toen 4 minuten, toen 2, enz. Ik zat nog goed in de tijd. (een uur eerder had ik nog remise aangeboden, maar dat nam mijn tegenstander niet aan).
Verzonken in diepe gedachten bemerkte mijn tegenstander niet dat de vlag was gevallen. Toen ik hem daarop wees, verliet hij gedesillusioneerd het bord. 1-5

Op de terugweg zongen we: “The show must go on”. Ook een mooi nummer van Queen. Volgende ronde, nieuwe kansen.